Zimne nóżki

Zimne nóżki, galart, galareta, każdy inaczej zwie, każdy lubi, ale już nie każdy robi sam. Zazwyczaj prosi się mamę, babacię, albo wyjada kumplowi z talerza o 3 w pijalni. Ja uwielbiam. Niby zwykła galaretka, a w głowie narodziło mi się wiele myśli z nią związanych. Bo taka galareta to wyzwanie. Po pierwsze samo przygotowanie. Wziąć do ręki świńskie nogi, to już przerasta większość. Że fuj i w ogóle, że to takie świńskie, prawdziwe. No tak, bo schabowy to już nie z prawdziwej świni. Łatwo się ogląda gotowy kawałek mięsa, ale skąd się wziął? Jak już się mięsko je, to i świadomość wypada mieć. Potem gotowanie, kilka godzin, a w domu czuć. No nie jest to najprzyjemniejszy zapach. Potem ostudzić, wyjąć raciczki, które już nie wyglądają tak samo i oskubać z mięsa. Kolejne wyzwanie. Zrobić zdjęcie. Widzieliście kiedyś ładne zdjęcie takiej galarety? Ciężko, ale chyba nie wyszło mi najgorzej. No i na koniec, próba smaku. No i tutaj sukces całkowity. Pierwszy raz w życiu wyszedł mi tak dobry galart. Idealnie słony, wystarczająco kwaśny. No idealny. Wiem skromność. No i jeszcze jedna rzecz. Takie zimnie nóżki, to samo zdrowie. Takiej ilości kolagenu nie ma w niczym innym. Więc jeżeli biegasz, to takie zimne nóżki powinieneś pochłaniać hurtowo.