Hummus

Dziwne, ale od dawien dawna trwa wojna o hummus pomiędzy Izraelem, a Libanem. Może i dobrze, że to tylko kulinarna wojna, ale nadal. Lepiej wspólnie jeść i się cieszyć, niż toczyć wojnę. Niemniej to Liban jest krajem, który hummus dał światu, to też hummus gości w tygodniu arabskim.

Hummus, nic trudnego. Pasta z ciecierzycy z przyprawami. Z dodatkiem zataru jak najbardziej. I jakie to dobre i w ogóle. Jeżeli zabieracie się za produkcję hummus sami, to najlepiej zacząć od samego początku. Ciecierzyca z puszki niestety roboty nie robi. Noc wcześniej wystarczy namoczyć suchą cieciorkę, a efekt będzie zdecydowanie lepszy. Potem godzina gotowania, składniki do blendera i gotowe.

Co prawda ja trochę (a nawet bardzo) oszukuję. Niestety głównym składnikiem hummusu, zaraz po ciecierzycy, jest tahini, czyli pasta sezamowa. A ja niestety od tego ziarna puchnę, dlatego tahini ani sezamu nie używam. Ale takiego prawdziwego hummusu próbowałam, no i jest różnica, choć bez tahini też się da. Wtedy odzywają się głosy, że bez głównego składnika to już nie hummus, ale pasta z ciecierzycy, że skoro w oryginalnym przepisie jest, to musi być i blablabla. Z alergiami tak już jest, jest dziwnie. Trzeba uważać co i gdzie się je, a już najgorzej, gdy z czegoś trzeba rezygnować. A niby dlaczego? Nie wszystko da się zamienić, ale warto próbować. Oszukany hummus jest i tak pyszny, z tahini czy bez, nie chodzi o to, żeby było identycznie. Ważne, żeby poszukiwać, tworzyć i wymyślać.